Zbrodnia Katyńska była zbrodnią wojenną podczas II wojny światowej, która jest uważana przez polski Sejm za przykład ludobójstwa, ponieważ sowieccy przywódcy dążyli do likwidacji obywateli polskich w celu przeciwdziałania odrodzeniu narodu polskiego w przyszłości w oparciu o potencjał intelektualny ofiar. Wiosną 1940 r. NKWD rozstrzelało co najmniej 21 768 obywateli polskich. Ponad 10 000 z nich to oficerowie Wojska Polskiego i polskiej policji, którzy zostali rozbrojeni przez Armię Czerwoną jako jeńcy wojenni po sowieckiej inwazji na Polskę 17 września 1939 r. i uwięzieni głównie w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku.

Egzekucje pojedynczymi strzałami w głowę zostały zatwierdzone przez Biuro Polityczne ZSRR na mocy tajnej rezolucji przyjętej 5 marca 1940 roku. Przez pięćdziesiąt lat ZSRR odmawiał uznania odpowiedzialności za Zbrodnię Katyńską. W dniu 13 kwietnia 1990 r. uznano, że Zbrodnia Katyńska stanowiła jedną z “ciężkich zbrodni stalinizmu”.

Ofiary zbrodni katyńskiej zostały pochowane w masowych grobach w Katyniu koło Smoleńska, Miednoje koło Kalinina, Piatichatkach na przedmieściach Charkowa, Bykowni koło Kijowa, a w przypadku około 6000-7000 ofiar w innych nieznanych miejscach. Rozstrzeliwania odbywały się w ścisłej tajemnicy, ale już w 1943 roku ujawniono masowe groby w Katyniu pod Smoleńskiem.